Και επίσημα απόστρατος του Πυροσβεστικού σώματος μετά την υπογραφή του προεδρικού διατάγματος ο υποστράτηγος Ευθύμιος Γεωργακόπουλος με καταγωγή από το Καστράκι Φωκίδας.Μόνο που η αποστρατεία του αυτή,συνοδεύευται από μια ανακοίνωση η οποία ξεδιπλώνει τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχε ο ίδιος στην υπηρέτηση τόσο του Πυροσβεστικού σώματος του,όσο και στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα,μια πορεία που είχε ένα τέλος,εντελώς διαφορετικό απ’αυτό που πρέσβευε αφήνοντας παράλληλα αιχμές για τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν και απέκοψαν την πορεία αυτή

Η ανακοίνωση του Ευθύμιου Γεωργακόπουλου

Χθες, 1η Οκτωβρίου 2020, τέθηκε επίσημα σε ισχύ το προεδρικό διάταγμα της αποστρατείας μου, το τέλος σε μια άμεμπτη, άψογη -θεωρώ- καριέρα, σχεδόν είκοσι εννέα ετών, με μια ταφόπλακα που γράφει «Ευδοκίμως τερματίσας…»
«ΕΥΔΟΚΙΜΩΣ τερματίσας τη σταδιοδρομία του»….
Μια φράση που ακούγεται ιδιαίτερα σοβαρή, τελεσίδικη και για ένα αξιωματικό καριέρας, σε οποιονδήποτε κλάδο, αποτελεί το τέλος της σταδιοδρομίας του, ένας «ξαφνικός θάνατος» στην επαγγελματική εξέλιξη και γιατί όχι, στην υγιή φιλοδοξία.
Το τέλος μιας σταδιοδρομίας, που μου επιβλήθηκε από ένα κατεστημένο ετών, που διυλίζει τον κώνωπα, καταπίνοντας την κάμηλο, που φρενάρει τα όνειρα των σωστών και άριστων, για να υψώσει τους «χαμηλούς».
Προάγεσαι ή παραμένεις…
Αν έχεις όραμα, φιλοδοξία, προσόντα, εμπειρία, διάθεση να δουλέψεις και να προσφέρεις, να οδηγήσεις το καράβι του Σώματος σε ήρεμες θάλασσες, να τυχαίνεις την πλήρη αποδοχή από τον πολίτη
Τότε πας σπίτι σου, ευδοκίμως τερματίσας…
Μια φράση που ενσωματώνει και περικλείει το τέλος προσδοκιών και ελπίδων επαγγελματικής ανέλιξης και τουλάχιστον αναγνώρισης, των θυσιών που ο κάθε βαθμοφόρος καριέρας, μεταξύ αυτών και εγώ, πρόθυμα πραγματοποίησε για να είναι σωστός επαγγελματίας, σωστός αξιωματικός και ηγήτορας, σωστό στέλεχος, έχοντας ως προτεραιότητα την Υπηρεσία, πέρα και πάνω από όλα τα άλλα, τα «ανθρώπινα», τα «καθημερινά», τα «συνηθισμένα».
Που έβαλε το καθήκον, πάνω από οικογένεια, ευτυχισμένες στιγμές, χαλαρότητα, διακοπές, προσωπικές ευτυχίες και δυστυχίες και χωρίς βαρυγκώμια, τις αντικατέστησε πρόθυμα με μαυρίλα, καπνό, κίνδυνο, άγχος, κούραση, ξενύχτια, αναποδιές, διάβασμα, μελέτη, οικονομική δυσπραγία, έκθεση της ιδιωτικότητάς του, έχοντας διαμορφώσει προσωπικότητα αξιωματικού καριέρας, που θέλει να τιμήσει τον όρκο του.
Για να έρθει μια στιγμή, που, κυριολεκτικά έξαφνα και χωρίς λόγο, συνάδελφοί σου φτάνουν να σε κρίνουν και να σκοτώνουν την καριέρα σου, θυσία στο βωμό
ενός Μολώχ, που ζητά συνέχεια να τρώει τους άξιους και δυναμικούς και προσπερνά τους άσχετους και ατάλαντους.
Αυτός ο Μολώχ, έχει όνομα και υπόσταση, πραγματική, πολιτική και κομματική, πολλά πρόσωπα, σαν Λερναία Ύδρα, δεν είναι κάτι άυλο ή άπιαστο, παρά πραγματικότητα, που βάζει στην κλίνη της οσφυοκαμψίας και της κυβίστησης, ενός Προκρούστη – κριτή των πάντων, κόβοντας στα μέτρα του, τις καριέρες όσων Αξιωματικών είναι πρόθυμοι να δώσουν γη και ύδωρ, ή κόβοντας τα κεφάλια όσων τα κρατάνε με αξιοπρέπεια ψηλά, πάνω από τη γλίτσα που προσπαθούν με το ζόρι να τους τραβήξουν οι άλλοι, το σύστημα όπως λέγεται.
Βέβαια, είναι γνωστή σε όλους η φράση, «…έτσι παίζεται το παιχνίδι…».
Εκεί ακριβώς, όλως τυχαία, αρχίζουν όλα τα προβλήματα που δήθεν είναι φυσιολογικά ή αναμενόμενα, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Συνέχεια θα ζητούν από σένα κάτι παραπάνω, ενώ από άλλους όμοιούς σου τίποτα, εσύ όλο σε «λάθη» πέφτεις και πάει λέγοντας… Γιατί, έτσι παίζεται το παιχνίδι!
Είναι γεγονός πως ότι ξεκινά, μοιραία τερματίζεται κάποτε, το ίδιο λοιπόν ισχύει και για την καριέρα του Αξιωματικού, όταν κάποια στιγμή, φτάνει στο σημείο να λάβει την τελευταία υπηρεσιακή κρίση, όμως, όπως και να έχει, μένει πίσω να αιωρείται η πικρή γεύση του ανεκπλήρωτου, όταν θεωρείς πως δεν έχεις φτάσει στο απόγειο της δυναμικής σου, όταν έχεις τόσα ακόμα να προσφέρεις, όταν έχεις τόσα ακόμα να υλοποιήσεις, όταν έχεις τόσα να δώσεις και το θεωρείς πως το πλήρωμα του χρόνου απέχει ακόμα για εσένα, γιατί τίποτα δεν προμηνύει ότι πρέπει να κριθείς αυστηρά και τελειωτικά, όχι για τα όσα δεν έκανες ή μπορούσες να κάνεις, όχι γιατί δεν έπραξες το καθήκον σου, όχι γιατί δεν ανταποκρινόσουν στα προσόντα, όχι γιατί ήσουν ανάξιος, όχι….
Χίλια όχι, που όμως οδηγούν σε μία ομαδική κρίση, σε μία ομαδική απόφαση:
«ΕΥΔΟΚΙΜΩΣ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΣ!
«ΕΥΔΟΚΊΜΩΣ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΣ», σημαίνει, ΠΡΕΠΕΙ να σημαίνει, ότι επιτέλους, το στέλεχος, έχει ολοκληρώσει το έργο του, το όραμά του, τη τροχιά προς το γενικότερο καλό και μπαίνει η πολυπόθητη τελεία που επισφραγίζει το χαρούμενο τέλος, το happy end.
Μετά από σχεδόν είκοσι εννέα χρόνια καριέρας στις επάλξεις, φυλάσσοντας τα «τείχη» της πολιτικής προστασίας της πατρίδας μας, μαζί με τόσους άλλους άξιους συναγωνιστές συναδέλφους, όπως ορκίστηκα να πράξω, έχοντας βάλει σε δεύτερη μοίρα, οικογένεια, προσωπική ευημερία, ακόμα και την υγεία, αλλά

και τόσα άλλα, που θεωρούνται δεδομένα, φρονώ πως, το «ευδοκίμως τερματίσας», δεν περιγράφει, δεν μπορεί να περιγράφει, τα όσα θυσιάζει ένας Αξιωματικός που νοιάζεται για τη δουλειά του, υπέρ του υπηρεσιακού καλού, αλλά και του γενικότερου καλού των πολιτών και της χώρας.
Η φράση αυτή σε αφήνει με μια ελλιποβαρή αίσθηση μετέωρου, μια αίσθηση αδυναμίας, μια αίσθηση αταξίας, μια αίσθηση ανολοκλήρωτης πρόθεσης.
Οι δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που σε νοιάζονται και σε ξέρουν, διακρίνουν τη συντριβή σου και το ξάφνιασμά σου, την έκπληξη και το θυμό σου, αλλά αντανακλαστικά τους βλέπεις πως, το ερωτηματικό που βαραίνει εσένα, βαραίνει και αυτούς.
Πώς «ζυγίστηκες» και κρίθηκες «ευδοκίμως τερματίσας»;
Μήπως μπροστά από το «τερματίσας», έπρεπε να τεθεί το «αδοκίμως»; Από το «ευ» στο «α-» το στερητικό. Δυο γραμματάκια δρόμος είναι.
Και σε τρώει η αμφιβολία… τι δεν έκανα καλά, που βρέθηκα «λίγος», μήπως αν είχα κάνει το άλλο, το διαφορετικό, θα είχα κριθεί αλλιώς;
Και αυτό, σιωπηλά με το βλέμμα, ρωτάνε και οι γύρω σου.
Κάποιοι, οι πιο θαρρετοί θα σε ρωτήσουν και κατά πρόσωπο. «Βρε, μήπως έκανες τίποτα περίεργο και σε έστειλαν σπίτι σου;»
Και άντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι αυτός που σε έκρινε 2020, το 2015 ήταν κατώτερος σου στην επετηρίδα και από το 2015 έως το 2019 έφτασε να γίνει ανώτερος σου. Από τη μία να σε βαθμολογεί και αξιολογεί με «λίαν καλώς» και έξαφνα να διαπιστώνει ότι τα πολλά χρόνια επιτελικής και μάχιμης εμπειρίας, πάντα στην πρώτη γραμμή, η μοναδικότητα των συμβάντων που έχεις αντιμετωπίσει με επιτυχία μόνο εσύ, οι ακαδημαϊκοί τίτλοι που έχεις με κόπο κατακτήσει σε αντικείμενα απολύτως συναφή με τα αντικείμενα του Σώματος, η αποδοχή του προσωπικού που απολαμβάνεις, το ότι ΠΟΤΕ δεν έχεις ελεγχθεί πειθαρχικά ή ποινικά κατά τη διάρκεια της καριέρας σου και εξαιτίας αυτής, το ότι σε αντιδιαστολή με σένα, άλλοι συνάδελφοι σου, στον ίδιο βαθμό με σένα ή ανώτεροι σου ή κατώτεροι σου, ελεγχόμενοι πειθαρχικά από την Υπηρεσία και ποινικά από τη Δικαιοσύνη για πληθώρα πειθαρχικών και ποινικών αδικημένων, προάγονται ή διατηρούνται, όλα αυτά λοιπόν δεν είναι αρκετά και τελικώς σε κρίνουν, όχι μόνο να μην προαχθείς, αλλά και πως πρέπει να τερματίσει η καριέρα σου άμεσα και διαπαντός, μη λαμβάνοντας καν υπόψη, το τυπικό του θέματος, πως δεν έχω καν συμπληρώσει τον απαιτούμενο χρόνο παραμονής στο Σώμα προς συνταξιοδότηση.…
Αιδώς Αργείοι….
Φευ…..δεν είμαι σίγουρος πως μπορώ να απαντήσω τελικά, εξάλλου πρόλαβαν και απάντησαν άλλοι για εμένα με το «ευδοκίμως τερματίσας…».
Η αποστρατεία ενός Αξιωματικού καριέρας, πρέπει να είναι με το κεφάλι ψηλά, την καρδιά καθαρή, την ψυχή βαθιά…
Να μη σε βαραίνει τίποτε άλλο, παρά μόνο η έγνοια, του να μην έπραξες αρκετά, να μην έκανες τα πάντα που πέρναγαν από το χέρι σου, να μην έβλαψες άθελα σου κανένα, να άφησες πίσω σου, αγάπη και υστεροφημία, να μην άφησες παρακαταθήκη. Τίποτε άλλο.
Κλείνοντας το κεφάλαιο της ζωής μου που λέγεται Πυροσβεστικό Σώμα, θεωρώ πως βγήκα υπέρ του δέοντος κερδισμένος.
Κερδισμένος σε εμπειρίες, σε γνώσεις, σε φίλους, σε σοφία, σε δύναμη.
Αλλά και χαμένος… σε συναδέλφους που γνώρισα και δυστυχώς δεν γύρισαν από την έξοδο, που δεν απάντησαν στο προσκλητήριο της ζωής, σε οικογενειακές στιγμές που ευθαρσώς χάρισα στο Σώμα, σε στεναχώριες που δεν μου άξιζαν και έζησα, σε αδικίες που δέχθηκα και με στοίχειωσαν.
Τα κέρδη πρέπει να μετρούν περισσότερο, έτσι λέει η αισιοδοξία της ζωής, πλην όμως…
Δεν πειράζει ποτέ δεν κρύφτηκα, πάντα ήμουν ξάστερος, υπηρεσιακά, ιδεολογικά, κομματικά, πολιτικά, κοινωνικά.
Έπραξα το καθήκον μου και δεν περιμένω ευχαριστίες ή επαίνους γι’ αυτό, ίσως μόνο μια εξήγηση κάποια στιγμή.
Ας είναι…Όπως τραγουδά και ο Σινάτρα στη γνωστή ωδή, «…I did it my way…» και είμαι περήφανος γι’ αυτό.
Και αν έμαθα κάτι ως απόσταγμα των ετών καριέρας στο Σώμα, είναι πως ισχύει η αμερικάνικη παροιμία που λέει «no good deed stays unpunished» δηλαδή, «καμιά καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη».
Μένει μόνο από καρδιάς, μια μεγάλη αγκαλιά και ένα μεγάλο ηχηρό ευχαριστώ σε όσους με αγκάλιασαν και μου στάθηκαν στα πολλά αυτά χρόνια, γεμάτα συγκινήσεις και περιπέτειες…
Και μια ταπεινή υπόκλιση, με ένα σιωπηλό ευχαριστώ, μνημονεύοντας τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που ο ίδιος προσωπικά, προέτρεψε με παρρησία, το νεαρό τότε Ευθύμιο Γεωργακόπουλο, να ενταχθεί στις τάξεις του Πυροσβεστικού Σώματος και να ανελιχθεί ως Αξιωματικός μέσα από αυτό Τιμή και Δόξα στον έντιμο πολιτικό, τον μεγάλο Άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους συναγωνιστές, συναδέλφους μου που μοιραστήκαμε το αυτό μετερίζι, σε τρείς δύσκολες και επικίνδυνες επιχειρησιακά Περιφέρειες ( Ιόνια Νησιά, Ήπειρος, Δυτική Ελλάδα) και σε όποια Υπηρεσία του Σώματος και αν ήταν, για την τιμή που μου κάνατε να υπηρετήσετε μαζί μου, να δώσετε μάχες μαζί μου, να με ανεχθείτε, να με αγαπήσετε.
Ευχαριστώ θερμά την πολιτική ηγεσία, τα επιτελικά στελέχη, τους Περιφερειάρχες και Αντιπεριφερειάρχες (πρώην και νυν) και λοιπούς εμπλεκόμενους φορείς, με τους οποίους συνεργάστηκα κατά τη διάρκεια της θητείας μου.
Επίσης ευχαριστώ τα ΜΜΕ για την αντικειμενική κριτική τους κατά την διάρκεια της πολυετούς συνεργασίας μας.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά για την έμπρακτη εκτίμηση του και την ευγνωμοσύνη, που μου έδειξε κατά την εκτέλεση του υπηρεσιακού μου καθήκοντος διότι όλοι γνωρίζουμε ότι ο πολίτης αυτής της χώρας είναι και ο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΚΡΙΤΗΣ του έργου καθενός μας.
Να είστε όλοι καλά, γεμάτοι δύναμη, ζωντάνια και υγεία και να θυμάστε ότι, κάθε τέλος είναι το εφαλτήριο μιας νέας ,ίσως σπουδαιότερης αρχής. Και αυτό προτίθεμαι να το κάνω πράξη.
Γιατί όπως έγραψε και ο Αλέξανδρος Δουμάς στο βιβλίο του «ο Κόμης Μόντε Κρίστο», «…η ανθρώπινη σοφία περικλείεται σε τρεις λέξεις…περιμένετε και ελπίζετε…»!

Ευθύμιος Μ. Γεωργακόπουλος
Υποστράτηγος ε.α. Πυροσβεστικού Σώματος
Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός,
Δασοπόνος