«Μου θύμιζε ταινία τρόμου με ζόμπι. Χαραυγή κι εμείς να περπατάμε ανάμεσα σε καμένα αυτοκίνητα, σπίτια και δέντρα, ενώ παντού υπήρχαν σοροί που προσπαθούσαμε να μαζέψουμε. Να τους βάλουμε πρώτα τα καρτελάκια, για να γίνει η σήμανση και μετά να τις στείλουμε στο νεκροτομείο. Ηταν μια μεγάλη τρομακτική εικόνα. Δεν ήταν ένα αυτοκίνητο, με έναν νεκρό. Ηταν μια περιοχή όσο βλέπει το μάτι σου. Πώς βλέπεις στις ταινίες; Ενα τέτοιο πράγμα. Αυτό θα μου μείνει για πάντα…».Ο Γιώργος Καυκάς είναι πυρονόμος στην Α΄ ΕΜΑΚ κι όταν δεν συμμετέχει σε επιχειρήσεις ασχολείται κυρίως με την εκπαίδευση των νέων ή των μελλοντικών συναδέλφων του, αφού είναι υπεύθυνος Διαχείρισης και του Γραφείου Εκπαίδευσης. Υπηρετεί περίπου 24 χρόνια στην Πυροσβεστική από τα οποία τα 22 στην ΕΜΑΚ.
Ως τώρα αυτό που τον είχε συνταράξει ήταν η τραγωδία με το «Ηλιος», το αεροσκάφος των κυπριακών αερογραμμών που έπεσε στο Γραμματικό με τραγικό απολογισμό 120 νεκρούς -ανάμεσά τους 20 παιδιά- και ακόμη τον συγκλονίζει η εικόνα των «μαζεμένων εκεί, σε ένα σημείο» σορών τους.
Παρ’ όλα αυτά όμως συγκλονίστηκε όταν βρέθηκε στο Μάτι. Κυρίως από την έκταση και την πυκνότητα της καταστροφής και την αδυναμία να μπορέσει να την περιορίσει.Βρέθηκε από τους πρώτους στην περιοχή μαζί με την ομάδα του ώς τα ξημερώματα της Τετάρτης, που τελικά αποχώρησε για να ξεκουραστεί. Περισυνέλεξαν 40 σορούς.
Οταν τον ρωτάμε τι θα θυμάται μετά από χρόνια από το Μάτι, απαντά: «Σίγουρα τα αγκαλιασμένα σώματα. Χωρίς να ξέρω εάν ήταν η μαμά με το παιδί, μαμά με τον μπαμπά ή μαμά με γιαγιά. Το οικόπεδο με τους 26: ήταν πολύς κόσμος εκεί μαζεμένος, άλλοι ήταν και άλλοι δεν ήταν αναγνωρίσιμοι. Θα θυμάμαι πάντα τα παιδιά από το λιμάνι και τις γλίστρες στο Μάτι που μας τα έδιναν οι γονείς τους και όπως τα κρατούσαμε στην αγκαλιά, εκείνα πανικόβλητα μας έλεγαν: “Πάμε να φύγουμε, έρχεται η φωτιά να μας κάψει. Πάμε να φύγουμε, έρχεται η φωτιά να μας κάψει” σαν να είχε κολλήσει η βελόνα σε αυτό. Εμείς προσπαθούσαμε να τα ηρεμήσουμε, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι πλέον όλα είναι καλά κι εκείνα έτρεμαν από τον φόβο».
Ανεξίτηλα επίσης χαράχτηκε στη μνήμη του η περίπτωση ενός ενήλικου γιου που έψαχνε την ηλικιωμένη μητέρα του από τη Δευτέρα και την είχε δηλώσει αγνοούμενη κι ενώ την αναζητούσε σε όλο το σπίτι και είχε περάσει δέκα φορές από το μπάνιο δεν κατάφερε να τη βρει.
«Τη βρήκαμε εμείς στο μπάνιο εξαιτίας της εμπειρίας μας. Εκείνος όταν έμπαινε σε αυτό έβλεπε παντού μαυρίλα. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ανάμεσα σε αυτή ήταν και η μητέρα του».Οταν τέλος τον ρωτάμε για το εάν έγιναν λάθη, δεν διστάζει να μας πει: «Σε ένα τραγικό συμβάν, με τραγικά αποτελέσματα λέω ότι δεν μπορεί να μην έγιναν λάθη. Να πάμε να τα δούμε αυτά τα λάθη, να εκπαιδευτούμε πάνω σε αυτά τα λάθη. Δεν είναι κακό αυτό. Παντού γίνεται. Μόνο στην Ελλάδα δεν γίνεται. Στην Ελλάδα φοβάμαι μήπως το Μάτι θαφτεί, όπως θάφτηκε το “Ηλιος”, όπως θάφτηκαν το 2007 οι φωτιές στην Ηλεία. Από τα λάθη μαθαίνουμε. Γίνονται. Αλλά να τα δούμε. Να κοιτάξει ο καθένας το κομμάτι του: και οι δήμοι, και η Πολιτική Προστασία, και η Περιφέρεια, και η Πυροσβεστική, και η Αστυνομία, και το Λιμενικό. Και οι άνθρωποι. Να το δούμε σε γενικό επίπεδο. Να δούμε και τις ασκήσεις, όπου δυστυχώς στην Ελλάδα είναι καταδικασμένες να πετυχαίνουν πάντα. Τώρα για αυτά τα λάθη, ποιος, τι και γιατί φταίει δεν μπορώ να απαντήσω και δεν είναι της αρμοδιότητάς μου. Εκείνη τη στιγμή ο καθένας θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Αυτό που έχει εκπαιδευτεί να κάνει. Αυτό που του λέει το ένστικτό του και το αίσθημα ευθύνης που έχει στο επάγγελμά του και στον ελληνικό λαό. Γιατί Πυροσβεστικό Σώμα είμαστε και αυτό έκαναν όλοι. Ετσι λειτουργεί ο Ελληνας πυροσβέστης».
πηγη:efsyn.gr
