“Πες μου ακόμη μια φορά, πόσο τεμπέλης είμαι.
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι πληρώνομαι πολύ καλά.
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι είμαι βολεμένος.
Πες μου ακόμη μια φορά ότι είμαι ταβλαδόρος.
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι δουλεύω λίγο κι αυτό μόνο το καλοκαίρι.
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι είμαι ο πιο «στρεβλός μηχανισμός του δημοσίου τομέα».
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι δεν χρειάζομαι περισσότερο προσωπικό διότι δεν έχω πολλή δουλειά.
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι θα μου κάνεις περικοπές.
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι δε δικαιούμαι βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα.
Πες μου ακόμη μια φορά, ότι δεν δικαιούμαι δασικό επίδομα.
Πες μου ακόμη μια φορά, για την ανικανότητα μου να σβήσω δασικές πυρκαγιές με 9 και 10 μποφόρ άνεμο.
Πες μου ακόμη μια φορά, για το Σώμα μας χρησιμοποιώντας τον υποτιμητικό όρο «Πυροσβεστεικο».
Πες μου ακόμη μια φορά … Πες μου, πες μου, πες μου ρε…
Εγώ δε θα πω πολλά.
Θα κοιμηθώ ώστε να είμαι ξεκούραστος αύριο.
Στις επτάμιση ακριβώς ξεκινά η βάρδια μου και θα διαρκέσει τουλάχιστον 24 ώρες. Θα την φέρω εις πέρας με την πολύτιμη βοήθεια των ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ. Μπορεί να μη χρειαστεί. Αν χρειαστεί όμως να είσαι σίγουρος ότι μπορεί να μεταμορφωθώ σε Θεό για να σου χαρίσω Ζωή όταν όλα θα δείχνουν Θάνατο. Και δεν θα ζητήσω τίποτε, διότι από τη δική σου Σωτηρία παίρνω κι εγώ Ζωή.”
Γρηγόρης Κοκκινόπουλος
