Το Firefighting ενόψει της Διεθνούς Ημέρας Εθελοντισμού 5 Δεκεμβρίου, συνομιλεί με 12 γυναίκες οι οποίες ξεχωρίζουν για το εθελοντικό τους έργο και μας υπενθυμίζουν την αξία της προσφοράς. Η Ιωάννα Βλάχου μας αφηγείται τις δικές της ιστορίες από τα πεδία μάχης δίνοντας ηχηρά μηνύματα για την συμβολή των εθελοντών σε έκτακτες συνθήκες.
by Κωνσταντίνος Μασούρας // Photo Credits: Νεκτάριος Γεροστάθης – Νίκος Σίντος
Πόσα χρόνια ασχολείστε ενεργά με τον εθελοντισμό;
Εθελόντρια είμαι από τον Μαρτίου του 2022. Ξεκίνησα να είμαι μέρος αυτού γιατί ένιωθα την ανάγκη να προσφέρω στον τόπο που βρίσκομαι. Ένιωθα μια ανασφάλεια γιατί έβλεπα τι γίνεται και πίστευα ότι κάποια στιγμή θα έρθει και στη δική μου ζωή αυτή η καταστροφή. Επέλεξα λοιπόν να είμαι έτοιμη και να μην φοβάμαι πως θα το αντιμετωπίσω , αλλά να ξέρω να το αντιμετωπίσω. Είναι μια επιλογή που έκανα για να νιώσω ασφαλής και όχι ένας άνθρωπος που ζει χωρίς να ξερει τι θα κάνει σε στιγμές που κινδυνεύει αυτός ή η οικογένεια του. Στη συνέχεια είδα ότι ο πόνος και η καταστροφή είναι κάτι πολύ μεγαλυτερο και ένιωσα δικούς μου ανθρώπους, ανθρώπους που δεν ήξερα. Και άρχισα να νιώθω υπεύθυνη για την προστασία τους. Τότε κατάλαβα ότι ο εθελοντής δεν έχει ούτε σύνορα ούτε ορια. Θέλει απλά να προσφέρει σε έναν κόσμο που πάντα χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Πόσο εύκολο είναι για μια νέα γυναίκα να βρίσκεται στη πρώτη γραμμή;
Οι γυναίκες θεωρώ ότι μπορούν να είναι το ίδιο μάχιμες και μαχητικές με έναν άνδρα. Πολλες φορές μπερδεύουμε αυτό με τη μυϊκή δύναμη, η οποία σαφώς και διαφέρει, αλλά μια γυναίκα μπορεί όλα αυτά να τα φέρει σε μια ισορροπία με την αντοχή που μπορεί να έχει ή με την ευελιξία της, ανάλογα το συμβάν. Στην πραγματικότητα δεν μετράει το φύλλο αλλά η εκπαίδευση και η θέληση που έχει ένας άνθρωπος. Δεν χωριζομαστε σε άντρες και γυναίκες αλλά σε ανθρώπους που θέλουν και δεν θέλουν. Και αυτό σε κάνει εθελοντη. Η θέληση σου να είσαι εκεί όταν σε έχουν αναγκη. Και έτσι είμαστε απλά μια ομάδα. Μια δυνατή ομάδα, ένα σύνολο ικανό για πάρα πολλά πράγματα.Όλοι έχουμε έναν ρόλο με βάση τις δυνατότητές μας σαν άνθρωποι και όχι με βάση το φύλο μας.
Τι στερεότυπα αντιμετωπίζει ένας εθελοντής στις μέρες μας;
Φυσικά υπάρχουν στερεότυπα. Είτε μιλάμε για το φύλλο είτε μιλάμε για τον εθελοντή γενικότερα. Οι εθελοντές κάποιες φορές κρίνονται σαν άνθρωποι που σκέφτονται την αυτοπροβολή τους μέσα από αυτό ή το προς ίδιον όφελος. Δεν ξέρω φυσικά αν οι άνθρωποι που κρίνουν έτσι έχουν χρειαστεί την βοήθεια ενός ανθρώπου που έχει την γνώση και την ικανότητα να βοηθήσει και επιλέγει να την προσφέρει αφιλοκερδώς. Δεν γνωρίζω επίσης αν έχει εικόνα του τι θυσιάζει για να είναι εκείνη τη στιγμή εκεί, αλλά και κάθε στιγμή που κάποιος χρειάζεται βοήθεια είτε μιλάμε για καλοκαίρι, για χειμώνα, διακοπές, Χριστούγεννα. Από την άλλη σαν γυναίκα είναι δύσκολο να πείσω κάποιους πολίτες, συναδέλφους ή ακόμα και δικούς μου ανθρώπους ότι έχω την ικανότητα, δυνατότητα, και την δύναμη ψυχολογικά και σωματικά να ξεπεράσω φόβους που το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δεν μπορεί να κάνει.
Διηγηθείτε μας ένα συμβάν που θα σας συνοδεύει στην εθελοντική σας σταδιοδρομία.
Θυμάμαι ένα μεγάλο συμβάν, φέτος το καλοκαίρι που είχε στην Σταμάτα. Δεν ήταν το μεγαλύτερο που εχω επέμβει καθώς ακολούθησε και η φωτιά στην Αθήνα τον Αύγουστο. Ωστόσο μπορω να θυμηθώ ότι εξελίχθηκε πολύ γρήγορα, δεν ήμουν στο κλιμάκιο όμως μέσα σε λίγη ώρα είχα ανέβει και βρέθηκα εκεί με κάποιους συναδέλφους. Από κει φύγαμε και πήγαμε στο μέτωπο, αρχίσαμε να μοιραζόμαστε σα δυνάμεις και εγώ βρέθηκα με ένα αρκετά καλό πλήρωμα με το οποίο δούλεψα για ώρες μέχρι το ξημέρωμα. Μου χει μείνει αξέχαστο για τον τρόπο που δουλέψαμε, τον επαγγελματισμό που είδα σε όσα κάναμε, την χημεία και την συνεργασία που αναπτύξαμε. Όταν γύρισα σπίτι μου και με το αν υπό έλεγχο, ένιωθα πραγματικά δυνατή,ένιωθα οτι μπορώ όντως να προσφέρω και ότι ένας στόχος που έβαλα στην αρχή όλου αυτού, επετεύχθη. Θεωρώ ότι όταν νιώθεις ένα δυνατό, ίσο μέλος μιας ομάδας που έχει πρόσφερει και που εχει δώσει μια μεγάλη μάχη είναι η στιγμή που απολαμβάνεις το να είσαι εθελοντής.
