«Δεν θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά σου»

Ο πυροσβέστης Ted Walker μιλάει στον Paul Wenham – Clarke αναδεικνύοντας την «άλλη» πτυχή των τροχαίων εγκλημάτων. Η εμπλοκή των ανθρώπων που έρχονται να βοηθήσουν σε ένα τροχαίο, διασώστες, πυροσβέστες, εργαζόμενοι στα επείγοντα κ.α., ανθρώπων που πασχίζουν να κρατήσουν στην ζωή ένα άγνωστο (μέχρι εκείνη τη στιγμή) σ αυτούς πρόσωπο, δεν είναι χωρίς συναισθηματικό κόστος. Τελικά η έννοια «θύμα τροχαίου» μάλλον έχει ένα πολύ πιο ευρύ χαρακτήρα απ όσο νομίζουμε.

Όταν κάποιος μαθαίνει ποια είναι η δουλειά μου, η πιο συχνή αντίδραση είναι «Δεν θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά σου» και ξέρω μετά τι θα ακολουθήσει, «Πώς τα καταφέρνεις μ αυτά που βλέπεις στους δρόμους με τα δυστυχήματα. Πρέπει να είναι φοβερά!»

Στην πραγματικότητα πιστεύω ότι είναι  μια από τις  πιο ανταποδοτικές πλευρές της δουλειάς μου. Όταν πιάνει μια μεγάλη πυρκαγιά γρήγορα ανακαλύπτει κανείς ότι μετατρέπεται στον τελευταίο τροχό της αμάξης, αλλά στα τροχαία δυστυχήματα σχεδόν κάθε άτομο γύρω από τα αυτοκινούμενα παίζει ένα ζωτικό και καθοριστικό  ρόλο. Αυτό πού βλέπω δεν είναι ο τρόμος που προκαλούν τα τραύματα αλλά τα δεδομένα  του εγκλωβισμού.  Το να επικεντρωθώ σε οτιδήποτε άλλο δεν θα μου επιτρέψει να πετύχω στο ρόλο μου, που είναι ο απεγκλωβισμός  αυτών των θυμάτων και το να τους δώσω τη μέγιστη δυνατότητα στη μάχη τους για ζωή. Αυτή είναι η πρόκληση,  και η ικανοποίηση της επιτυχίας του σκοπού είναι τεράστια.Το δυσκολότερο μέρος του να είσαι Διοικητής Συμβάντων στην Πυροσβεστική Υπηρεσία σε μια σύγκρουση, είναι το να σταθείς σε «απόσταση» και να μη σε ρουφήξει το γεγονός, γιατί τότε γρήγορα χάνεις  τη γενικότερη εικόνα και αναπόφευκτα τελικά τον έλεγχο του συμβάντος, γιατί η επιθυμία σου είναι να είσαι πάντα άμεσα εμπλεκόμενος στη διαδικασία διάσωσης και να τα κάνεις όλα μόνος σου.Το πρώτο τροχαίο δυστύχημα που στο οποίο κλήθηκα, σαν ένας νεαρός Πυροσβέστης, στην αρχή της καριέρας μου, αφορούσε ένα αυτοκίνητο, που συγκρούστηκε με πυλώνα γέφυρας και τυλίχτηκε στις φλόγες. Αφού σβήστηκε η φωτιά, έπρεπε να κόψω την κεντρική πόρτα και την οροφή πάνω από το θύμα, που πια ήταν ένας σκελετός καλυμμένος από μια μαυρισμένη φλούδα δέρματος. Καθώς έκοβα με το πριόνι ο κραδασμός ταρακούνησε  το κρανίο του… Μετά έπρεπε να κόψω τις μεταλλικές  σούστες του καθίσματος, που είχαν γίνει ένα με το κορμί του, με τον κόφτη. Σκέφτηκα ότι δεν μπορούσα να του προκαλέσω περισσότερο κακό και ότι αν μπορούσα να αντέξω αυτό θα μπορούσα να αντέξω τα πάντα…Σε μερικές περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να μείνει κανείς αποστασιοποιημένος. Ένα χειμωνιάτικο ομιχλώδες απόγευμα, μας κάλεσαν για ένα 4χρονο αγόρι που  το είχε  πατήσει φορτηγό καθώς επέστρεφε στο σπίτι του από το σχολείο. Φτάσαμε την ίδια ώρα με το ασθενοφόρο. Ήταν ξαπλωμένο  κάτω από το όχημα, φορώντας ένα ναυτικό παλτό, με το πρόσωπο γκρι από τη σκιά του θανάτου. Ήταν η πρώτη και  η τελευταία του βδομάδα στο σχολείο. Δεν ήταν παγιδευμένος, δεν υπήρχε τίποτα να επικεντρώσει κανείς, παρεκτός της νεαρής 22χρονης μητέρας του που  σπάραζε δίπλα στο δρόμο μια και μόλις έγινε μάρτυρας του θανάτου του ίδιου της του γιού. Την τράβηξα μακριά από την σκηνή του δράματος, όπου νοσηλευτές προσπαθούσαν να  συνεφέρουν  εις μάτην το μικρό αγόρι. Την κρατούσα αγκαλιά στο πίσω μέρος του Πυροσβεστικού οχήματος.

Ανάμεσα στα αναφιλητά της μου ζήτησε να μαζέψω την τσάντα που έβαζε το φαγητό του, γιατί θα την χρειαστεί την επόμενη ημέρα. Την πήρα και της την παρέδωσα, αρπάχτηκε απ αυτήν και συνέχισε  με αναφιλητά να κλαίει. Την κρατούσα αγκαλιά για πάνω από μισή ώρα, μέχρι να την πάρει το δεύτερο ασθενοφόρο, για να ακολουθήσει το γιο της στο τελικό του ταξίδι. Όταν έφυγε μπορούσα πια να κλάψω μόνος μου. Αν κάθε τροχαίο ήταν σαν αυτό δεν θα μπορούσα  να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά. Πόσες τέτοιες εικόνες μπορεί να κρατήσει κανείς στο μυαλό του; Η συναισθηματική αποστασιοποίηση είναι η προστασία και η αναγκαιότητα μου.

Ted Walker: 26 χρόνια υπηρεσίας στο Royal Berkshire Fire And Rescue Service.«Δεν θα μπορούσα να κάνω τη δουλειά σου»πηγη:sostegr.wordpress.com.